In ‘De Eiwit-Challenge’ gaan we in op knelpunten en oplossingsrichtingen. Verhoging van de efficiëntie is een belangrijke basisaanpak van de Nederlandse veehouderij. Maar in dit geval niet voldoende. De daadwerkelijke oplossing loopt via twee routes.

De eerste is die van verduurzaming van de sojateelt. Het aandeel duurzaam geteelde soja in Zuid Amerika is nog gering. Nederland is na China de tweede importeur van soja en internationaal mede aanjager. Ngo’s spelen hierbij een belangrijke rol. De Nederlandse melkveehouderij is omgeschakeld naar duurzame soja en de intensieve veehouderij gedeeltelijk. Nu ook de koepel van Europese diervoederproducenten Fefac ambities heeft geformuleerd, mogen we versnelling verwachten. Vanaf januari 2016 worden de Fefac Soy Sourcing Guidelines gevolgd.

De basis voor duurzame sojateelt ligt ook in de productiegebieden zelf. Het is hoopvol dat het bewustzijn bij Zuid Amerikaanse overheden en telers groeit en dat wetgeving dwingender wordt.

De tweede route is de productie van meer eiwit in Europa. Er wordt volop gebruikgemaakt van Europese schroten en eiwitrijke bijproducten. De inspanningen om de productie van vlinderbloemigen te verhogen nemen toe. Net als interesse en investeringen in algen, insecten en via raffinage verkregen eiwit. De bijdrage van een aantal nieuwe ontwikkelingen is nog duur en gering en zal de komende jaren toenemen.

De Europese veehouderij is de komende decennia nog sterk afhankelijk van Zuid Amerikaanse soja. Het is dus van belang deze import op een duurzame wijze te organiseren.

Via deze link komt u bij het volledige artikel én het bijbehorende rapport