Pluimveeweb: Wie wil er nog bestuurder zijn?

19 en 20 oktober is het jaarlijks Drielandentreffen met vertegenwoordigers van besturen, onderzoek en organisaties uit de pluimveesector van Duitsland, België en Nederland dit jaar georganiseerd in België. Bij zo’n gelegenheid worden enkele bedrijven bezocht die op dat moment iets actueels of speciaals produceren of kunnen laten zien; dat kan op elk gebied zijn in de pluimveesector. Daarnaast wordt er veel met elkaar gesproken over onderwerpen waar elk land behoefte aan heeft dat deze aan de orde komen om van elkaar te leren en/of waar het belangrijk is of zijn kan om met elkaar op te trekken. Daarnaast mogen de informele momenten natuurlijk niet ontbreken.

Als ik bezig ben deze column te schrijven over eens een keer wat anders dan de fipronil-affaire, komt het bericht binnen dat Edwin van Remmen hier uit de Achterhoek zijn andere koppel hennen, die hij op het zogenaamde ‘dieet’ had gezet, ook moet ruimen. Nu kunnen we het wel willen hebben over het verbeteren van de wereld en weet ik wat niet allemaal, maar bij mij komt dit hier zo kort bij binnen als een mokerslag. Zeker gezien wat deze pluimveehouder al heeft meegemaakt met het al eerder moeten ruimen van een koppel jonge hennen en omdat de hoop zo was gevestigd dat dit oudere koppel behouden kon blijven door het te diëten. Maar het mocht niet zo zijn, het fipronilgehalte was ook daardoor niet voldoende omlaag te krijgen. Dit is wel zo triest en het voortbestaan van dit bedrijf komt nu toch wel erg in gevaar. Ook mentaal ga je er aan kapot als je niet oppast. En wat te denken van het gezin: alles voor niets. Ik wilde het er eigenlijk niet weer over hebben, maar nogmaals: let wel, dit bedrijf is notabene behandeld door Chickfriend daags nadat daar de inval was geweest door de NVWA. Kun je het nog extremer voorstellen? Hoe is het mogelijk ? En dan op deze wijze misschien wel kapot te moeten gaan. Als dit toegestaan wordt, is het toch wel echt het begin van het einde van de wereld.

Woelige tijd

Ik wilde eigenlijk dit Drielandentreffen gebruiken als kapstok om eens iets te zeggen over de rol van de bestuurder met name in deze woelige tijd. Er zijn er die doen het als beroep en er zijn er die doen het gewoon omdat ze het graag doen naast hun bedrijf. Over die laatste bestuurders wil ik het hebben, want ik kan me voorstellen dat men zich afvraagt: waar doen ze het eigenlijk voor, wat bezielt ze? Om van huis te zijn? Voor het geld? Voor de roem? Of gewoon omdat ze het graag doen, de nek uitsteken voor een ander! Nu, laat ik zeggen, als je het doet omdat je het thuis niet volhoudt, val je nog los van de vele kilometers en files wel een keer door de mand. Voor het geld hoef je het niet te doen, want als je alles bij elkaar optelt en aftrekt, vreemde hulp etcetera, dan kost het nog eerder meer dan het opbrengt. Voor de roem, vergeet het maar, die krijg je niet, alleen als het eens wat minder gaat, dan moet je tegen kritiek kunnen.

Dan blijft maar één ding over: je nek uitsteken voor een ander? Omdat het je ligt? Omdat je het graag doet? Omdat je er geen probleem mee hebt om na een dag vergaderen en werken op je bedrijf midden in de nacht nog een dossier voor te bereiden voor de vergadering de volgende dag? Of omdat je graag mensen ontmoet van alle rangen, standen en nationaliteiten die iets te maken hebben met jouw sector? Je moet toch wel een beetje een tik hebben om dit allemaal te willen, zeker als je verzeilt raakt in een bestuurlijke molen zoals de laatste tijd in de fipronil-tsunami. Het is niet mijn bedoeling om maar met veren te strooien, maar ik kan me goed voorstellen wat er zich allemaal achter de schermen heeft afgespeeld. Niemand is zonder fouten, ook deze mensen niet en dat je met een microfoon onder de neus niet altijd alles kunt zeggen, snap ik ook. Maar als het dan niet allemaal zo gaat als het eigenlijk had gemoeten, moet je het lef hebben om dat toe te geven en je achterban het geloof te geven dat er iets aan gedaan wordt zodat het niet weer gebeurt.